Hangi sevinci bulabilirim? Yüreğim yorgun, gözlerim bulanık.
Yüreğinin çektiği yana git, gözlerinin dilediği yere!
Güneş hiçbir zaman yatmaz.
Ama fazla sevdim insanları!
Kim seni böyle dertlendiren?
Dünyanın düzeniyle uzlaşamayan eski yasayı sarsmak gerek.
Her doğan şey ölecek; her ölen şey yeniden yaşayacak; bugün yok olan varlıklar daha olmamış rahimlerde bekleşecek, ve dönecekler yeryüzüne başka yaratıklara dertler içinde yararlı olmak için.
Benim için artık, ne umut var, ne bunaltı, ne mutluluk, ne erdem, ne gün, ne gece, ne sen, ne ben, hiçbir şey.
Dışarda arı kovanı gibi vızıldayan bir kalabalık ve bütün parıltısıyla bir yaz günü.
Asık, tiksinti veren bir yüzü vardı; çünkü dünyanın bütün suçlarını, bütün acılarını, bütün uygunsuzluklarını kendi üstüne almıştı.
Biz, ermişler, çabuk gelsin diye dünyanın sonu, zehirliyoruz, yakıyoruz, gebertiyoruz!
Işık dipten süzülür, görülmedik bir ışık, renk renk bir güneş gibi. Bu ışık, orta boşluğu dolduran ve alt yanlara doğru sütunlar arasına yayılan kalabalıkların sayısız başlarını aydınlatır. Alt yanlarda, tahta bölmeler, mihraplar, sedirler, küçük mavi taşlardan zincirler, duvarlara boyalı yıldız kümeleri belli belirsiz görülür.
Üzülme! Üzülme! Bilgin kişiler az değil o kadar. Yanı başında bile var! Şuracıkta! Girelim.
Sen bilgeliği avcunda tuttuğunu mu sanıyorsun?
Bilgisizlik kendini büyük görmenin köpüğüdür.