"çok kötü insanım ben" diye düşündü. Kötülük, o aklın almayacağı sürat duygusuydu; insan bir anda benliğinden sıyrılır kopar ve ok gibi en önde gitmeye başlardı, hız sizi ensenizden kavrar, bırakmazdı ve her geçen saniye biraz daha, biraz daha artardı, bu dayanılmaz ama nefis bir şeydi. insan frensiz, ölümle at başı gider, sağda solda beklenmedik anlarda meydana çıkıveren engelleri yıkar, kurumuş bir ağaç gibi devirirdi ve bu bir elektrik kıvılcımı kadar kupkuru, korkuyla yoğrulmuş mutluluk, bu durmak bilmeyen heyecan sarhoş edici, deli edici bir şeydi.
Yalnız, ürküye kapılıyorum bazı; oldukları gibi değil, olmalarını istediğim gibi mi görüyorum insanları, nedir? Düş kırıklığı varsa, asıl suç düşleyenindir!
Sayfa 366
Ne vazgeçmeyeceği sandıklarından bıkmıştı yaşamı boyu. Değişiklik istiyordu insanlar. Bunun için kaçıyorlardı birbirlerinden, bunun için koşuyorlardı birbirlerine! Tutkuyla bağlanmak diye de bir şey vardı belki; epeyi kimse tanımıştı böyle. Süresi uzasa da, sonunda çözülüp kopuyordu bir biçimde. Doğaldı bu da, çirkinleşmeden olsaydı bari.
Sayfa 92
Okur Takip Önerileri
Mutluyum gene de; bunların bilincindeyim çünkü. Çirkinliklere göz yumarak aramadım mutluluğu. Yoruldum biraz, o kadar. Bu yolda yorulmanın da buruk bir mutluluğu var. Tam mutluluk nerede ki? Herhal ilerdedir!
Sayfa 11
"Ben de gururunu kolayca affedebilirdim, benim gururumu yaralamasaydı."
Sayfa 20
