Evindar DENİZ
@evodenz
psikolojik danışman
Diyarbakır
16 Ocak
24 okur puanı
Eylül 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kaç aydır yaşamıyorum
Sadece bekliyorum,
Bekliyorum,
Bekliyorum..
Tanrım, yardım et!
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Okur Takip Önerileri
Tanrım biraz konuşabilir miyiz? Çünkü artık birbirimize inancımız kalmadı ve bunu itiraf etme zamanı geldi. Ben, insanlığı kurtarmayı bırak, kendimi bile kurtaramadım ve sen de elimi çok erken bıraktın. Bu durum için akılcı bir korelasyon kurarsam sen suçlu çıkarsın, biliyorsun. Fakat duygusal bir iç dökümü yaparsam da ben suçlu çıkarım, biliyorum. Bırakalım kim suçlu durumlarını, biraz şiir içtim duygusalım ve karşında olabildiğince çıplak. İsyan etme yaşını geçtim, kabulleniş yaşındayım. Biliyor musun sana inanmayı bıraktığımı kendime 22 yaşımda itiraf ettim, tekrar inandığımı itiraf edeceğim yaşımı merak ediyorum. Çünkü sana tekrar inanmaya başladığım zaman kendime de inanmış olurum herhalde değil mi? Sonuçta sen yarattın beni. Tanırım kendime tekrar inanmayı çok istiyorum, bunun için ilahi güçlerin yardımcı olmaz mı? Ya da o güç içimde bir yerlede saklı ama içimde çok kaybolduğum için mi bulamıyorum? Tanrım biliyor musun yarattığın insanları sevmiyorum. İnsanlara güvendim ama olmadı. Tanrım gerçekten sana edilen duaları duyuyor musun yoksa insanlardan bir şey olmayacağını erken fark edip bırakıp gittin mi? Çünkü beni hiç duymadın.. Tanrım galiba kendime inanmam için sana inanmam lazım, ama sana sırf bu yüzden inansam çok bencilce olur mu? Tanrım elimi tutabileceğin yaşı geçtim, biliyorum. Ama senin için sorun olmazsa tekrar elimi tutsan olur mu?
-RBK/Tanrım biraz konuşabilir miyiz?
(alıntı)
Dünya birbirini arayan ruhlarla dolu; iki satır konuşabileceğimiz, gülüşün ve hüznün kıvrımlarında birlikte kaybolacağımız sahici insana susamış durumdayız. Göğe aynı aşkla bakabileceğimiz, etten ve kemikten olduğu kadar acıdan ve gerçekten yapılma soylu ruh arkadaşları. Onunla yürürken ve ona yürürken kaybolmaktan korkmadığımız, kalplerini kendimize pusula bellediğimiz, maceramızı yüzlerinde seyrettiğimiz, hayatlarını birbirimize tanık kıldığımız dostlar. Şu kalabalık dünyada ancak birbirimize iltica etmekle serinlediğimiz yol ehli.
Kalbini dosta açan, mucizelere de açar.
Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihai olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve özenle devam ederiz, tıpkı sonunda patlayacağından emin olsak da, olabildiğince uzun ve büyük bir sabun köpüğü üflememiz gibi.
Sayfa 7
"ayağı kırık bir at gibi topallıyordum ortasında hayatımın ve tüfeğin icadına asırlar vardı."
Dua bir temennidir. Dua edilirken doğallıkla her şeyin yolunda gitmesini dilersiniz. Bir iyilik haline sığınırsınız. Çocukluğunuzda aklınızın bir yerini kemiren acıyı anımsamak sıcak bir tas su gibi tepenizden dökülürken, peşine takıldığınız hayatın pek tekin olmadığını fark edersiniz. Yurdunuzdan sökülüp atılmışsınızdır, göçe zorlanmışsınızdır. Coğrafya nice acılara tanıklık etmiştir. Hayat mutluluk getirmemiştir bir kere. Yolculuk çocukluğadır bu kez, en başa, o en masum ve saf ana, yitirilene doğru yer yer akışkan yer yer durağan bir su gibi akar.
#Bêder
Bir kitap okudu
151 syf.
·
Puan vermedi
