Evet, yoksulduk
Ama sevgimiz zengindi,
Çünkü gerçek servet;
Birlikte yenilen bir tencere yemeğin buharında gizliydi.
Ve biz hiçbir zaman yalnız yemedik o tencerenin içindekini.
Bazen düşünüyorum da,
Aile sadece bir soyadı değilmiş,
Aile, bir acıyı paylaşırken sessizce yan yana durabilmekmiş,
Aile, düşmemek için değil,
Düştüğünde kaldıran elmiş.
Ey rüzgâr, taşı bu sözleri dağlara:
En yüksek zirve ne Cilo’dur ne Sümbül,
En büyük dağ,
Bir babanın omzudur.
Ve en sıcak vadi,
Bir annenin duasıdır.