Feryad-ı Vatan(Nazım Hikmet'in ilk şiiri)
Sisli bir sabahtı henüz
Etrafı bürümüştü bir duman
Uzaktan geldi bir ses ah aman aman!
Sen bu feryad-ı vatanı dinle işit
Dinle de vicdanına öyle hükmet
Vatanın parçalanmış bağrı
Bekliyor senden ümit.
âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak...
alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
imânı olan kimse gebermez bu ölümle:
ey dipdiri meyyit, "iki el bir baş içindir."
davransana... eller de senin, baş da senindir!
his yok, hareket yok, acı yok... leş mi kesildin?
hayret veriyorsun bana... sen böyle
Sahipsiz olan memleketin batması haktır;
Sen sâhip olursan bu vatan batmayacaktır.
Feryâdı bırak. kendine gel, çünkü zaman dar...
Uğraş ki: Telâfi edecek bunca zarar var.
Feryâd ile kurtulması me'mûl ise haykır!
Yok yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır!
«İş bitti... Sebâtın sonu yoktur! deme; yılma.
Ey millet-i merhume, sakın ye'se kapılma
Can vermeyeni mi gurbete kim bîm-i ta’neden
Yâd-i vatan fıganuma sensüz behânedür
FUZULİ
Günümüz Türkçesi
Gurbette sensiz geçen günlerimde, senin için ettiğim âklar yüzünden bana dil uzatırlar korkusuyla, gûya vatanı anıp ağlıyormuşum gibi yapmak, senin için ağlayıp feryad etmeme bahane oluyor. Böyle bir gurbete ben nasıl can vermeyim?
Ah yaktık şu mübarek vatanın her yerini
Saçtık eflâke kadar dûdunu âteşlerini
Kapadı gözde olanlar çıkacak gözlerini
Vatanın bağrına düşman dayadı hançerini
Yoğ imiş kurtaracak bahtı kara mâderini
Kendimizden niçin olduk bu kadar meyûs
Gidelim dâdına Allah için ehl-i nâmûs
Sönüyor şem-i emel işte kırıldı fânus
Vatanın bağrına düşman dayadı