Nasibin sandığın kişi imtihanın oluyor bazen. Bir hayat sığdıracağını sandığın kalp, mezarın oluyor. Güvenerek tuttuğun el, itiyor seni uçurumdan. Oluyo işte bazen, insan celladına sarılırken ölümü aşk sanabiliyor.
Oturdum ,
Sırf az önce beynime hücum eden düşünceleri
Daha iyi , daha derin
tekrar etraflıca düşünebilmek için.
Zaten en iyi bildiğim şey
düşünmek değil mi ?
Başka da bir bok bildiğim mi var ?
Bazen o kadar çok kızıyorum ki kendime
Her şeyi böylesine çok düşünmek zorunda mısın?
Ya da böylesine ince?
Hayır biliyorum elime güzel olan,
iyi
Çocukken güneş olmak isterdim, sonra anladım ki en iyisi çocuk olmak. Çünkü güneşten sıcaktı kalbim. Büyüdüm derken, yaşam denen ayazda üşüdüm. Soğudu buza döndü kalbim. Ne güneş olabildim, ne çocuk kalabildim.
Kucukken hep buyumek isterdim, büyüdüm, kucukken kurdugum hayallerin daha fazlasini yasiyorum suan, ama suan bana sorsalar yokluk icindeki cocuklugumu, varlik icindeki bugunume bin kat tercih ederim...