Oturdum ,
Sırf az önce beynime hücum eden düşünceleri
Daha iyi , daha derin
tekrar etraflıca düşünebilmek için.
Zaten en iyi bildiğim şey
düşünmek değil mi ?
Başka da bir bok bildiğim mi var ?
Bazen o kadar çok kızıyorum ki kendime
Her şeyi böylesine çok düşünmek zorunda mısın?
Ya da böylesine ince?
Hayır biliyorum elime güzel olan,
iyi
Çocukken güneş olmak isterdim, sonra anladım ki en iyisi çocuk olmak. Çünkü güneşten sıcaktı kalbim. Büyüdüm derken, yaşam denen ayazda üşüdüm. Soğudu buza döndü kalbim. Ne güneş olabildim, ne çocuk kalabildim.
Kucukken hep buyumek isterdim, büyüdüm, kucukken kurdugum hayallerin daha fazlasini yasiyorum suan, ama suan bana sorsalar yokluk icindeki cocuklugumu, varlik icindeki bugunume bin kat tercih ederim...
Bir seferinde okuduğum kitapta çok güzel bir sayfaya denk geldim. Sanki bana ait bir parça gibiydi.. Bir sonraki sayfayı merak etmedim bile.. Sonra o sayfayı yırttım ve kağıttan bir gemi yaptım. Beni umuduma götürecekmișcesine yüzdürdüm. Bir süre sonra gözlerimin önünde yavaş yavaş batmaya başladı.. Hayal kırıklığı bu olsa gerek.. Aylar sonra tozlu rafımda gözüme iliști kitap ve kaldığım yerden devam ettim okumaya ve kitabın sonuna geldiğimde şu kelimeyle karşılaştım, "Özlemişim.." Sanki bir son değil de bir başlangıç gibiydi.. Sanki değersiz olduğumu düşündüğüm bir an öyle olmadığını hatırlatma gibiydi.. Sanki umut gibiydi..
-fs