Ölürken yaşamak, yaşarken ölmek; savaşırken teslim olmak ve teslim olurken savaşmak zorunda kalıyorsun, değil mi?
Benim yolumda bütün karşıtlıklar aynı anda verilir ve karşıt hedefler için aynı araç kullanılır.
İnsanlar karşı-ateşler yakarlar, bir yangını söndürmek için bir başka yangın çıkarırlar demek istiyorum.
Evet kimsenin görevi kimseyi bağışlamak değil. Belki de sadece hassas ruhlar bu seviyeye gelir ve giderler en dip yolcuklara. Ama şükretmek, ama halden anlamak... ve kendi gücünü yaratarak anladıklarını yapabilmek, uygulamaya geçirebilmek değil mi önemli olan?
Sana hiçbir zaman gül bahçesi vadetmedim ben. Hiçbir zaman kusursuz bir adalet vadetmedim… ve hiçbir zaman huzur ya da mutluluk da vadetmedim. Sana ancak bütün bunlarla savaşma özgürlüğüne kavuşmanda yardımcı olabilirim. Sana sunduğum tek gerçeklik savaşım. Ve sağlıklı olmak, gücünün yettiği kadarıyla, bu savaşımı kabul edip etmemekte özgür olmak demektir. Ben yalan şeyler vadetmem hiç. Kusursuz, güllük gülistanlık bir dünya masalı koca bir yalandır… üstelik böyle bir dünya çok can sıkıcı bir yer olur!
Okur Takip Önerileri
Eskiden, bir ölünün önünde sorardım kendi kendime: Bunun doğması neye yaradı?
Şimdi, her canlıdan önce aynı soruyu kendime soruyorum.
Düşünmek yıkmaktır, kendini yıkmak. Eylemde bulunmak daha az tehlike yaratır, çünkü eylem şeylerle aramıza mesafe koyar, düşünceyse eylemi tehlikeli bir şekilde genişletir.