Eğer bir insanoğlu her şeyde sonundaki pişmanlığı daha önceden hatırlayacak olsa, nefsini arındırarak melekler gibi bir masumiyet dairesinde memnun ve huzurlu ömür sürebilirdi.
Ne mutlu o insanlara ki dünyada adlarını hatırlatabilecek bir yadigâr bırakmayı başarabildiler. Hayat varsa, o da ölümden sonra insanoğlunun hatırasında ebediyyen saklı kalmaktır.
İnsanoğlunun gözü mutluluğunu görmez de,hep üzüntüleri üzerinde durur.
Oysa mutluluktan da yeterince payımızı aldığımızı görmek için bir an doğru düşünmek yeter.