Yalnız hayatımın aşkı deme sen ona; ilk aşkım de. Birileri hep sana âşık olacak, sense hep aşka âşık olacaksın. Büyük aşk yaşamak işi gücü olmayanlara bahşedilmiş bir ayrıcalıktır. Ülkenin boş gezen sınıfı yalnız bu işe yarar.
"..kadınlar dâhi falan olamaz. Kadın süs için yaratılmış bir türdür. Söyleyecek sözleri yoktur ama pek tatlı konuşurlar. Kadınlar maddenin akıl üzerindeki zaferini temsil eder; tıpkı erkeklerin zihnin ahlak üzerindeki zaferini temsil etmesi gibi."
Onunla konuşmak nadide bir kemanı çalmak gibiydi; yayın her bir dokunuşuna, titreyişine karşılık veriyordu... Onunla etkileşim içinde olmanın başka hiçbir şeye benzemeyen, hayranlık uyandırıcı bir boyutu vardı.
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
280 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
"Ah, Camilla, yitik kız!"dedim. "Uzun parmaklarını aç ve yorgun ruhumu geri ver. Ağzınla öp beni çünkü açım Meksika ekmeğine. Burun deliklerime yitik kentlerin kokusunu üfle ve ellerim unutulmuş bir güney sahilini andıran beyaz gerdanında ölmeme izin ver. Şu uykusuz gözlerimdeki özlemi al ve bir güz tarlasında uçuşan kırlangıçları besle onunla çünkü seni seviyorum, Camilla, ve adın dönmeyen sevgilisi için son nefesini verirken gülümseyen cesur prensesin adı kadar kutsal."
Küçümseyici tavrıyla beni zorluyordu, beni öpüş şekli, dudaklarının soğukluğu, gözlerindeki alaycı ifade bir süre sonra kendimi tahtadanmışım gibi hissetmeme neden oldu. Korku ve şiddetten başka duygu kalmamıştı içimde ona karşı. Güzelliği benim için çok fazlaydı, benden çok daha güzeldi, kökleri benim köklerimden çok daha derindeydi. Beni kendime yabancılaştırıyordu. Sakin geceler ve yüksek okaliptüs ağaçlarıydı o, çöl yıldızlarıydı, kara parçasıydı, göktü, dışarıdaki sisti, oysa ben sadece yazar olma amacı ile bulunuyordum orda, para kazanmak ve ünlenmek gibi saçma bir nedenle. Benden o kadar daha üstün, o kadar daha dürüsttü ki kendimden iğrendim, ateşli gözlerine bakamaz oldum.
Çok şeyi unuttum, Camilla! Rüzgâr aldı götürdü,
Fırlatılmış güller, gürültü ile üşüşen güller,
dans ediyorum, solgun, yitik zambaklarını
aklımdan silmek için. Ama perişandım,
ve eski bir tutku ile esrik,
evet, sürekli, çünkü uzundu dans;
sadıktım sana, Camilla, kendi tarzımda.
Arturo Bandini.
Hemen gelme Camilla; tek başıma oturup bu ender duyulan heyecana alışayım; zihnim eşsiz zerafetinin sonsuz yalnızlığında gezinirken yalnız bırak beni; bir süre için, açık gözlerle seni düşleyip açlığını çekmek istiyorum.
Evi düşündüm, parmesan peynirli domates suyunda yüzen spagetti, annemin limonlu keki, kuzu kızartma ve sıcak çörek, ve öyle kötü hissettim ki kendimi tırnaklarımı koluma batırıp kan gelene dek sıktım. Büyük memnuniyet duydum bundan. Tanrı'nın en sefil yaratıklarından biriydim, kendime işkence etme noktasına gelmiştim. Benim elemimden büyük elem yoktu şu dünyada.
Bir dua. Neden olmasın, tek bir dua: duygusal nedenlerden ötürü. Tanrım, artık bir ateist olduğum için beni bağışla, ama Nietzsche'yi okudun mu? Ne kitap! Ulu tanrım, sana karşı dürüst olacağım. Bir teklifte bulunacağım sana. Benden büyük bir yazar yarat kiliseye döneyim. Ve lütfen tanrım, bir ricam daha olacak: annemi mutlu kıl. İhtiyar o kadar önemli değil, onun şarabı var ve sıhhati yerinde, ama annem her şeye kaygılanır. Amin.
Yalçın, uğultulu bir rüzgâr esiyor; bir yolculuksa rüzgâr, alıp başını gitmekse, bir aşksa söylenmemiş, söylenilmemiş, söylenmesinden kaçılmış, kaçınılmış bir duygu, o aşk yanlış söylenmişse, yüreği açmak gitgide yasaklanıyorsa ne gelirdi elinden. Tümünü kocaman bir şeytanminaresinin sedefine işlemek isterdi.
"Ben sizi hiç unutmadım!"
nelerimi vermezdim ki! Her şeyimi! Şurada, şu sofada, rüzgâr, açık penceredeki tül perdeleri uçuştururken
işte bütün yaylılar
bir ses, beni sevdiğini söylüyor: o ses her zaman çınladı.