Okuduğum süreç boyunca, kaç kere duraksamışımdır acaba?
Bir müddet sonra saymayı bıraktım.
Kitapta kızdığım çok isim olsa bile, Celil'e kızgınlığım çok ayrı. Bir baba anca kızının hayatını bu denli batırabilirdi. Bir baba kızının mutluluğunu nedensizce elinden alabilir ve yaşamını zehir edebilirdi. Raşit'e gelmek hiç istemiyorum bile..
Kan dondurucu sayfalar, bedenimi üşütmeye yetti. Meryem'in minnet duyulası cesareti..
Leyla'nın bitmeyen acı mücadelesi.. Çocukluğun olmadığı bir coğrafya Afganistan.. En çokta çocuk oradadır belki kim bilir? Yaşamak, güle oynaya değilde mecburiyetten yaşamak değil de ne? Ölüm bile kurtuluş değil ki..
Bir kadın okumalı, sonuna kadar direnmeli..
Gücünü eğitimden alan bir kadın, güçlü ve bilinçli bireyler yetiştirmeli..
Belki çocukluk o zaman o coğrafyalara da uğrar..
Uçurtmalarını korku ile değil de yüreklerinde ki sevinç kuşları ile uçurmaları dileğiyle..
Hoşçakal Meryem, Hoşçakal Leyla..
