Karanlığı içim de hissedebiliyorum artık. Eskisi gibi ne gülüyor, ne ağlıyorum . Milyonlarca sıcak ruh arasın da ki, tek soğuk ruh benimmiş gibi hissediyorum. eski benden eser kalmamış o güleç , enerji dolu 20 li yaşların da ki içi yaşama sevinciyle dolu genci erken yaşlandırıp pesimist bir karanlığa, onlarca soğuk ruhun arasına atıp terk ettim. Özür dilerim ondan ona veremediklerimden onun nasıl hissedeceğini önemsemeyip başkalarının nasıl hissedeceğini önemsediğim için. Ona değil başkalarına öncelik verdiğim için. Özrümün manasız olduğunu biliyorum onu ateşe attıktan sonra üfleyerek teselli ediyormuş gibi saçma bir şekilde hemde. Benden çok alacağı var fakat benim ona verebileceğim hiç bir şeyim kalmadı. Ben artık teselliyi başkalarında arayan, Yaşamını başkalarına köleleştirmiş, insanların ağzından çıkanlarla mutlu olup üzülen biri olmuşum. Tüm bunları kulaklarım da bir piyano ezgisiyle kafamın için de dönen sahipsiz fikirlerle yazıyorum. Hayatın bu denli acımasızlığını henüz idrak edememiştim.zaten öyle olur ya hep insan atlattığı felaketin büyüklüğünü yaşadıktan sonra anlar. Geç olsun da güç olmasın diyemiyorum çünkü hem geç kalmıştım hem de güçsüz olup altedilmilştim. Kararsız bir akla sahip olmuş ve yerini yurdunu kaybetmiş bir adama dönüşmüşüm. Bedenim sabit, ruhum kayıp. Özür dilerim çocuk.
V.