Son birkaç yıldır yaşadığım problemler genel olarak değişmiyor. Bu aslında mutluluk verici bir şey çünkü problemler değişken ise ortada problem yoktur zannımca. Çocukluk vardır. Demek ki doğru yoldayız, demek ki büyüdük. İyi güzel. Sorunun ne olduğunu bulabilmişim. Ancak, aynı sorunlar, aynı düşünceler, aynı hiç de yabancı gelmeyen karanlıklar ne
O.
ve ben hiç senin gibi gülen birini tanımamıştım.
senin gibi bakan,
senin gibi seven,
senin gibi aşık olan.
bakışların kahvenin 50 tonu, dağların, toprakların, tuğlaların.. kahveye ait her şey, gözlerinde saklıydı. kahve gözlerin, türk kahvesinin sade içen birine bile o şeker tadını tattıracak kadar güzel,derin,sonsuz..
sade içerim kahvemi, ne
Ay çekip gidiyor, gece yine karanlığın koynunda,
Ben yıllanmış umutlarımı sunuyorum dakika dakika.
Harcıyorum ömrümün geçer akçelerini
Bilinmez bir zamanda en iyi bildiğim yeri terk ediyorum.
Sürgünüm, bağışla beni.
Sonra insanlara susuyorsun, herkes gidiyor sen kalıyorsun. Kendi kendine konuşmaya başlıyorsun. Delilik diyenler oluyor. İyi ama böyle bir dünyada, akıllı olmak suç sayılıyorsa, delirmemek mümkükün mü? Şayet henüz mümkünse, ben akıllı kalmak istemiyorum. Çünkü çok üzülüyorum. Özlüyorum, bekliyorum, yaşadıklarımla kalıyorum. Gece oluyor, gündüz oluyor. Dünya dönüyor, vakti dolunca herkes gidiyor. Hiçbir şeye ve hiç kimseye yetişemiyorum. Başka bir dünyada doğmak için çektiğim acılarla kalıyorum. Anlıyorum ve fakat anlatamıyorum. İnsanlar buna kader diyor, bense keder. Anlaşamıyorum.