SON DANS -1
O eve hiç gitmek istemiyordum. Yine de ayaklarım sürüklüyordu beni. Yol boyunca öylesine değişik duygularla yürüdüm ki. Sanki bir şey olsun, bir şey olsun da beni yolumdan alıkoysun istedim.
Zaten bir süredir kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yorgunum. Hiçbir yere sığamıyorum. Bir boşluktayım sanki. Boğulduğumu, nefes alamadığımı
Herkes gitmişti, izler bırakarak geceye.
tarih uzundur, uzun bir sonsuzluktur
göğsünde eskiyen kılıçlar yıldızlara çarpar
parçalanıp yeniden dağılır gökyüzüne
gürültülüdür, sessizdir, sonsuz bir uzunluktur
uyanınca atlar kısa uykularından
suyu arayan için elbette susuzluktur
bitmez! bitti sandığınızda aslında başlar
bundandır yanlış bilgelerin şaşırması
belki dinlenmek için biraz yavaşlar
tarih: anlaşılmaz tezatlar devşirmesi
kalın kitaplarda yer yer mutsuzluktur
gerçekten yaşanmıştır yaşanmadı sanılanlar
mutsuzluğu içeren uzun umutsuzluktur
sendeler belki ama düşmez, yıkılmaz
insan tarih insan tarih insan demektir
şimdi: geceye direnen uykusuzluktur
tutkuya karışan tedirgin an’lar
dudaklarında mürekkep lekeleriyle
yakın durur kâğıda ve geceye