Gerçekten doğru insan var mıdır? Hepsi sahtekar, iki yüzlü oluyor. Beklediğin insan diye bir şey kalmamış ki. Kimseye güvenilmez olmuş.
Gerçekten böyle birileri var mı?🌿
"Üniversitede, en çok sevdiğim hocanın odasındaydım. Bana, “Ne olmak istiyorsun?“ dedi. “Entelektüel olmak istiyorum.” dedim.
“Senden entelektüel olmaz” dedi.
Şaşırmıştım, sonra, kırılgan bir ses tonuyla;
“Dersinizi geçmeme rağmen sürekli dersiniz deyim. Okulda en çok okuyan, araştıran ve tartışmalara giren, hep benim?" dedim.
“Senden Entelektüel olmaz”dedi.
Çok kızmıştım!
"Doç. tezlerin konularını bile ben öneriyorum" dedim. Prof. gülümseyerek geriye yaslandı.
Senden çok iyi bir araştırmacı olur. Ama entelektüel olmaz. Nedenine gelince, sana entelektüel olamazsın dediğimde, bana bir entelektüel gibi “Niçin olmaz?" diye sormadın, aksine alındın ve hiddetlendin.
Yazarlık bilgi işidir. Entelektüellik bilgi değil, davranış biçimidir. Bir insanın entelektüel olması için en az 3 kuşak ailesinin okuması gerekir.
Okulun önüne bak. Hepsi son model araç dolu ve hocalara ait. Her sene model yenilerler. Gerçekten böyle bir yenilenmeye ihtiyaçları var mı? Niçin bu şekilde yaşıyorlar.
Çünkü o ünvanlarla gördüğün hocalarının kariyerleri ne kadar yüksek olursa olsun, ruhları feodal bir köylü. Güçlerini topluma kabul ettirmek için böyle hava atmak zorundalar.
Gerçek bir entelektüel asla bu güdüyle hareket etmez. Entel feodal köylülere artık diploma ve ünvan da yetmez. Tıpkı paranın yetmediği gibi.
Prof. Dr. İlber Ortaylı
Sevdiğini insan ne değişik seviyormuş.
Her an kayıp gidecek diye delicesine korkuyormuş
Sevmek bu muydu gerçekten böyle miydi
Oysaki sevmek gitmeyeceğini bilmek değil miydi
Neydi bu korku neden vardı?
Gözüne bakınca gitmeyeceğini anladığım,
Sesini duyunca huzur bulduğum yer,
Sevginin yanı değil miydi
Ya da kendimizi mi kandırırdık hep
Korkunun pençesinde büyüyen bir şey,
Bu kadar güzel olabilir miydi?
Hayal miydi hepsi yoksa sanal gerçeklik mi
Korku o kadar kötü bir şey değildir belki de
Neyi sevdiğini hatırlatan bir şeydir
O kalp çarpması ya onu görünce
Ya da ona kötü bir şey olduğunda duyduğun
Galiba sevgi korkuyla eş anlamlıydı..
başını dayayıp buz gibi duvara ya da yastığa ya da ne bileyim bi omuza, gerçekten ağlamadın mı?
sigarandaki kül de mi düşmedi sen boşluğa daldığında? boşluğa daldın mı? dalman gerekirdi.
kafamı dik tutamıyorum. söylesene gerçekten her şey normal mi sende? bu yağmurlar da mı tesadüf? sanmam.
susmak benim silahımdı sen bana neden 120 saat ateş ettin?
ya söylesene yutkunurken hiç mi bi şey batmadı boğazına? ben seni böyle duygusuz, böyle buz gibi bilmezdim. sen kırılan tırnağıma içi giden adam, o kadar mı küstü göz pınarların bana?
bi robot sevseydim böyle kendini parçalamıştı, sende bi çizik bile yok. bu kadar duvarı ne ara ördün bana?
seni böyle yabancılaştıran nedir bilmiyorum ama beni sorarsan bunların hepsini yaşadım. robot değildim ama kendimi parçaladım. yüz bin milyon parçayla dağıldım.
sonrası zaten ölüm.
Acayip nankör biriyim biri bana yazmasa asla yazmıyorum arkadaşlar diyor en son ben yazmışım bir kere de sen sor beni bende yok ve bu isteyerek de olmuyor unutuyorum sanki o kişi yokmuş gibi oluyor bu aile bireylerinde de böyle onlar aramadı mı benim aklıma gelmiyor gerçekten tuhaf.
Eğitim
Çevremizde gördüğümüz ve gördükçe böyle bir çevrede yaşadığımız için kendimizden utanma durumuna geldiğimiz, ihanetin, taciz ve tecavüzün, menfaat ve gösteriş ilişkilerinin boy gezdiği şu günlerde günümüz toplumunun her geçen gün daha fazla girdiği bataklıkta, gerçekten güvenebileceğimiz inanabileceğimiz sağlıklı düşünebilen kimselerin kalmadığı