Onu seviyordum. Daha da çok sevecektim
Aşkın tarifini o gün şöyle yapardım: insanın kendisini aptal gibi hissetmekten hoşlanabilmesi.
"ama bence her insanın dünyada bir yeri vardır. Orası onun evidir. Öyle kolay kolay bırakamazsın."
Büyük bir yalnızlıktı bu
Acını kabullendin ve hayatta kaldın. Bir eşiği aştın artık
Ömrümüz kendimizi öğrenmekle geçer.
"İlişki sağlam bir temele oturmuyorsa, onu oluşturan koşullar değiştiğinde yavaş yavaş sallantı da başlıyor.
"Gençlik tuhaf bir çağdır. Ne başlangıcı, ne de bitişi birdenbire olur."
Düşünceleri, düşüncelerim olmuştu.
Bense resmen dış kapının mandalıydım.
insan birinin hayatına, diline, düşüncesine bir kez girdi mi, yirmi üç yıl bile geçse geri çekilemiyor. Bir parçamız kalıyor orada. Bize ait olmaktan bile çıkıyor.
Gönüllüsü olmadığımız bir şeyin kıyısına kadar gidip geri dönmüşüz sanki