“Babamın çiçekleri vardır demiş miydim hiç? Biliyorum, dememiştim. Babamı hep abdest almaya gidişleriyle andım. Çiçekleri de vardı. Bir tanesini aldım. Peygamber kılıcı. Güçlü çiçek. Büyük ablam da almıştı zamanında babamdan bir peygamber kılıcı. Boyu bir metreye ulaşınca ev sahibi oldular. Safça bir şey bu ama nihayete erdikten sonra kimseye anlatamazsın safça olduğunu. İnsanlar çoğunlukla inanmayı seçer. Çünkü red savaş gerektirir. İnanmak için teslim olmak yeterlidir. Çiçeği kucakladım, işe gittim.”
“Sen bir çiçeksin, sen bir çiçek olduğun için kimse seni alkışlamayacak ama sen bir çiçek olduğun için bir çiçek olmanın sana yeteceğini bilmelisin. Çiçek olmak güzel bir şey. Güzel bir şeyin takdire ihtiyacı yoktur, güzellikten ötesi yoktur çünkü. Seninle konuşacağım. Çünkü seninle konuşmamışlar.”
“Her ölen sevgilimizle beraber, biraz ölürüz. Ve dirilinceye kadar geçecek müddet, ölüye beslediğimiz muhabbetin şiddeti nisbetindedir.”
Okur Takip Önerileri
“Meliha Kâmil’in kollarında bir nevi ‘ziya-ı hafıza’ya uğrar, şahsiyeti inhilâl eder, benliği değişir ve mazisi kaybolur; belki de Kâmil’in yanında duyduğu bu yenileşme ve şahsiyet değişikliğindendir ki Meliha ona meclûptur, belki de aşk budur: Bizi bıktıran benliğimizden ayrılmak ve şahsiyetimizi tâdât ettirmek ihtiyacı.”
“Ölüm bir eve girince sağ kalanları da biraz öldürüyor. Bu sükût ondandır. Her başın içinde ölüm. Kimse konuşmaz, hızlı yürünmez, bardak masanın üstüne yavaş konur, nefes alırken bile ses çıkarmamaya çalışılır. Sağların ölüye bu benzeyişleri insanlarda bir müsavi olmak ihtirası bulunduğunu gösterir. Bir nevi adalet.”
“Eğer dinlemiyorsak herkes bir şeyler konuşuyor demektir.”
“Yaşam hiçbir zaman bazı şiirlerdeki gibi ‘yalnızlığın karanlıklarında’ tek başına değildir. İletişim içimizle, çevremizle var olmak için almak ve vermek düzeneğidir. Yetişmiş insan, kâmil insan, bilge kişi bu düzeneği en iyi biçimde çalıştırabilendir.”
“Benim yerim, barakanın karşı tarafında, tabana yakın bir noktadan açılan küçük, tek pencerenin yanındaydı. Üşüyen ellerimle iştahla yudumladığım sıcak çorba kâsesine sarılırken, pencereden dışarı bakacak oldum. Az önce dışarı sürüklenen ceset, parlayan gözleriyle bana bakıyordu. O insanla iki saat önce konuşmuştum. Çorbamı yudumlamaya devam ettim.”
"Lennie araya girdi. 'Biz onlara benzemeyiz! Peki neden? Çünkü... Çünkü sen varsın benim yanımda ve ben varım senin yanında, bu yüzden işte...' Keyif içinde güldü."
"İnsan yanında biri olmazsa delirir. Kim olduğu hiç önemli değildir, yeter ki yanında olsun.
Sana bir şey diyeyim mi? İnsan çok uzun süre yalnız kaldı mı hastalanır, yalnızlıktan hastalanır."
“Ne güldüm, ne güldüm; elimi dizime vurarak deliler gibi güldüm. Boğazımdansa tek ses çıkmıyordu; dilsiz ve bitkindi benim kahkaham; ağlamak özlemini taşıyordu.”
“Sağlıklı bir bencillikte kişi kendini de düşünür, kendine bakar, kendi ihtiyaçlarını karşılar. Bu onu memnun eder ve hoş, çağdaş bir insan yapar. Benmerkezcil kişi için ise ekseni etrafında dönülen kendi imparatorluğu dışında hiçbir şey yoktur. Diğer insanlar sadece bu imparatorluğu desteklemek ve ayakta tutmak için vardır.”
“Narsisistleri” bu kadar çekici kılan nedir?
“ ‘Narsisistler’ , korkakların, çekingenlerin, unutulmuş olanların, aşağılananların gerçekleşmemiş özlemlerine yansıtma alanı olurlar. Kendini önemsiz hisseden bazıları da karşılarındakinin narsisistik ihtişamıyla özdeşleşme yoluyla önem kazanırlar. Işık onların üzerine de düşer ve özdeğerlerini güçlendirir. Kendilerini anlaşılmış ve dinlenmiş hissederler. Aslında konunun kendileri olmadığını, her şeyden önce ‘narsisistlerin’ zaferi, yüceltilmesi, sosyal başarısı ve popülerliği olduğunu fark etmezler.”
“Bunda anlaşılmayacak bir yan yoktur; bazı insanlar varlıklarından çok daha fazla yer tutarlar!”
