İnsan Kimdir
Dünya dikenli bir yoldur,
Gündüzleri tozlu bir yokuştur,
Geceleri ise ızdıraplı bir mezar gibidir...
Arada bir yağmur yağar,
Güneş insanlığın aklına ve kalbine vurur;
Vahyi yol gösteri,
Felsefe yol dolandırır,
Akıl ve kalp bir olur,
Duyguları zabt eyler,
Adalet vicdanlarda ölmüş,
İktidar ve göç adalet olmuş,
Adalet ise samanlıkta kaybı olmuş,
Ne zaman samanlıkta iğneyi bulursa insanlık,
O zaman adaleti bulur...
Evrim yok bilim yalan, bilim insanları benden iyi mi bilecek (!)
Yazıya tarihte yaşanmış iki farklı olayı anlatarak başlayacağım. İlk olarak, kilisenin paratonere karşı çıktığını duymuşsunuzdur. Bilmeyenler için, eskiden kiliselerin çatısındaki haç metal olduğu için yıldırımı üstüne çekermiş, din adamları da bunu ilahi bir uyarı olarak yorumlamış. Daha sonra yıldırımın metale çekildiği ortaya çıkınca bu yorum
ben doğma büyüme evciyim
göç benim harcım değil
hasret bana çabuk dokunur
yalnızken karanlıktan korkarım
mesela mevsim kışsa yağmur yağıyorsa mesela annem de yoksa yanımda
mesela, şimşekte çakıyorsa
ben çok korkarım ağlarım
Unut ma
O acı bir farkediş ile başlıyor, şaşkın bakışlar zift gibi ağır zamana asılıyor.
Bedene sığmayan ruhun gözlerden göç edişi.
Zamansız ve yersiz kalan beden.
Yorgunluk ve kahır, suçluluk ve tövbe.
Ve son sahne aynalarla buluşma.
Seleften biri şöyle diyor:
"Gurbet, ailenden ve vatanından ayrılmak veya bir yerden başka bir yere göç etmen değildir...
Gurbet; Kuran ve sünnet ile amel etmen ve bu konuda sana yardım edecek birini de bulamamandır...
Böylece insanlar arasında garip, Allah ve Rasulü'ne ise yakın yaşarsın!"
Lem'a Fi Ahadi's el Bida' 584