Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
zeynep
zeynep
@gogebakaliim
141 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Kitapta yazarında dediği gibi ‘Herkesin hatırlamak istediği ve hatırladığı bir kitabı vardı.’ gerçek hayatta böyle olmasa bile bu kitapta bir kesim için böyle olmak zorunda. Çünkü kitap geçmiş yıllarda yazılmış olmasına rağmen bize kitapların itfaiye ekipleri tarafından yakıldığı ve dolayısıyla düşünce olarak istenilenden aykırı düşünmenin yasak olduğu 2000’li yıllardan sesleniyor. Bu kitapta ulaşabildikleri bütün kitapları yakan itfaiye ekipleri ve ya elimdekilerde yakılırsa korkusuyla o kitapları ezberleyen yani tabiri caizse kitap soluyan insanların verdiği mücadele anlatılıyor. Konusu ve yazarın anlatım biçimi sayesinde ortaya merak duygumuzu kabartan elimizden bırakamadığımız ve aynı zamanda gerçekten böyle bir durumla karşı karşıya kalırsam ne yaparım korkusu yaşatan bu şahane distopik bilim kurgu kitabının her bir sayfasından farklı bir olay çıktığı için incelemesini yazmanın zorluğunu yaşayarak yazdığım bu incelemede herkesin bu kitabı okuyup elimizin altında oldukları için belki de hak ettiği değerleri vermediğimiz kitapların değerini anlamamızı diliyorum.
Ne kadar çok dökülmüşse artık sayamamış Didem Madak dökülen ahları…
Hiç inceleme yazmamış biri olarak bu kitap bana inceleme yazdırıyor. O kadar çok kendimi buldum ki bu satırlarda, bitmesin diye yavaş yavaş düşüne düşüne okudum.
Şiir okumak bence bir yerde şairin içini görmek, yaşadıklarını hissetmek, hayata bambaşka duygularla bambaşka bir pencereden bakmaktır.
Didem Madak bu kitabında benim elimden tutup evinin balkonundan, kardeşini hiç göndermek istemediği o karanlık odadan tutunda, “yaşlanmaya başlayanların, itiraf edilmemiş aşkların, evde kalmış kızların, ahların ağacı” olan Ahlat’ın dibine kadar götürüp sanki buralarda okudu bana şiirlerini.
Didem Madak, acının ortasında acısız olmayı ezber edecek kadar yaralı, bir gölgeyi sevecek kadar naif, derdini annesinin fotoğrafına anlatacak kadar yalnız ve bence herkesin tanıması gerekecek kadar iyi bir şairdi.
Satırlarında da dediği gibi;
“Gel!
Ahlar ağacından sende biraz meyve topla.”
