İki yıldır hesabım olmasına rağmen ilk kez bir kitaba inceleme yapıyorum ve ilk incelememin 03:03 Dolunayda Açan Çiçek olmasından dolayı buruk bir mutluluğa sahibim. Konusunu anlatmayacağım, bunlar herkesin istese bulabileceği detaylar. Bu kitap... Bu kitap beni mahvetti desem yeridir... N. G. Kabal'ın kalemini daha önce okumuş olanlar bilir, yazarın gerçekten etkileyici bir anlatım dili var ve bir o kadar da yalın. Hem çok gösterişli hem de çok sade. Kabal, Dolunayda Açan Çiçek kitabında bizleri farklı bir dünyaya götürmüyor, bilmediğimiz diyarlarla tanışmıyoruz. Aksine herkesin bildiği ama dönüp bir kere bile bakmadığı o engebeli yolların bulunduğu sokaklara götürüyor ve kimsesizlerle tanışıyoruz. "Küçük kız ağlıyor," dedim. "Duyuyor musun?" "Nerede?" "Bilmiyorum," diye fısıldadım acı içinde. "Bilmiyoruz ama onlar bir yerlerde ve ağlıyorlar. Yardım istiyorlar. Şiddet görüyorlar ve tecavüze uğruyorlar, ölüyorlar ama bilmiyoruz. Evlerimizin içinde oturup mutlu oluyoruz. Bunu hak ediyor muyuz?" Sertçe yutkundu. "O zaman birlikte arayalım onları. Her sokaktan geçelim, her eve bakalım, bütün kapıları dinleyelim, bütün denizlere bakalım. Gidebildiğimiz kadar gidelim, kurtarabildiğimiz kadar kurtaralım." "Keşke herkes yan evde neler olduğunu düşünse, herkes önünden geçtiği sokağa başını uzatsa, herkes duyduğu çığlığa koşsa. O zaman bu kadar çok ağlamazlardı." Çiçek, Ay çiçeği. Onu anlatırken 'enler' ve 'çoklar' şeklinde tarif etmek istemiyorum. Ayza ise gerçek olamayacak kadar güzel birisi... Bu dünyanın öyle bir tersi dönmüş ki, Çiçek gibi karakterleri yadırgamazken Ayza gibi bir karakterin gerçek olamayacak kadar iyi ve güzel olduğunu düşünüyorum. Ve çarklar nasıl işlemişse artık Çicekler'in varlığını bilmemize rağmen, çığlıklarını duymamıza rağmen kulaklıklarımızı takıp ilerlemeye devam etmişiz, ediyoruz. "İnsanlar alışır, her şeye alışır ve her şeyi görmezden gelir. Üzülmezler, demiyorum; öfkelenmezler, demiyorum ama herkes ilk önce 'Bu benim hatam değil' diyerek kenara çekilir, sonra 'Bunu ben düzeltemem' der, ardından 'Dünyayı ben kurtaramam' der. Süper kahramanlar filmlerde hep çok güçlü gösterilir çünkü insanlığı kurtarmak için çok güçlü olunması gerekir ama bu nasıl büyük bir yanılgı... İnsanlığı kurtarmak için insan olunması gerekir sadece." İnsan olmanın ne demek olduğunu unuttuğumuz şu günlerde 03:03 Dolunayda Açan Çiçek başınızdan buz gibi bir kova su dökecek. Okudukça kendinizden bile utanacak hale gelebilirsiniz ama dilerim ki kitabı bitirdiğinizde vermek istediği mesajların üzerinizdeki etkisini de yitirmezsiniz... Rafa koyup geçmekle o sokakların çağrısına tekrardan kulaklarınızı kapatmış olursunuz. "Bir şeyleri değiştirmektense alışmayı daha olağan buluyorlardı. Onlara göre ne olduğunu bildikleri eziyet, riskli bir seçenekten daha iyiydi. Bu tür insanlar çalışırdı ama çabalamazdı mesela. "Bunu yap," demen gerekirdi, onun üstüne bir şey koymayı bilmezlerdi. Bu yüzden sistem de sizi böyle bir yere sahip olmayı değil, böyle bir yerde çalışmayı hayal ettirirdi. Azla yetinen yönetilmesi daha kolay olurdu çünkü, çok şeye sahip olanın sesinin de çok çıktığını kendilerinden bilirlerdi." Kitapta birbirinden güzel eserlerden alıntılara da çokça yer veriliyor ve Kabal'ın gençlik türü altında böyle bir kitap çıkarması, klasiklerle popüler kültürü birbirine bağlıyor. Öyle ki, klasiklere daha önce elini uzatmamış olanlara ise nazik bir şekilde kılavuzluk yapıyor, şevklendirmekten geri durmuyor. 03:03, kalbimi çok sızlattın... Başımız eğik dolaşsak bile, kulaklıklarımız takılı olsa da yan sokakta bir çığlık sesinin yükseldiği gerçeği değişmeyecek. Çiçek'in de dediği gibi, insanlığı kurtarmak için sadece insan olsak yeter. "Ama savaşırsak bir şansımız olabilir." -yonca yaprağı