“Eser ve eseri karşısında insan... Allah ve Allah karşısında insan... Ölüm ve ölüm karşısında insan...” “Bu eserimi bugüne kadar vücuda getirdiğim eserler içinde en bağlı olduğum eser biliyor ve öylece bildirmek istiyorum” cümlelerini kurmuş yazar bu piyesten bahsederken. Eserin kendisi kadar değerli başındaki ve sonundaki notlar. Üstat “Geçirdiğim büyük ruh çilesinin sahne destanı” demiş ve bu buhran tamamiyle aksettirilmiş. Bir piyes yazan Hüsrev, aslında yazdığı piyesle kendi kaderine koşuyor. Bir eser ortaya koyarken kendini buluyor, dostunu düşmanını görüyor. “İnsan idrakinin ufuk noktasındaki hakikat ve Allah”a ulaşıyor. Allah’ın sonsuzluğunu kavrıyor. Adım adım hissediyorsunuz Hüsrevin başından geçenleri. Herkesin kendisini asmasını beklediği ağacı kestiklerinde “O bendim, çocukluğumdu. o benim en bağlı olduğum şeydi. Dünyamı kesmiş oldunuz. Dünyam ta dibinden kayboldu” derken içim acıdı mesela. Basın sektörüne de gazeteci karakteri üzerinden tenkit iliştirilmiş. Sahnede izleyebilmeyi isterdim bu piyesi. İncelememi yazarın cümleleriyle tamamlıyorum: Eser olmaya hayır, bu sıradan bir eser değil. Şaheser olmaya gelince... Acaba o da ne demek?...

Bir Adam YaratmakNecip Fazıl Kısakürek · Büyük Doğu Yayınları · 20209,4bin okunma

·

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betül