Fransız ebeveynler çocuklarıyla konuşma konusunda hevesliler, onlarla doğayı keşfe çıkıyorlar ve çocuklarına çokça kitap okuyorlar. Onları tenis derslerine, resim derslerine ve interaktif bilim müzelerine götürüyorlar.
Ayrıca, Fransızlar takıntılı olmadan müdahil olmayı başarıyorlar. İyi anne babaların bile çocukların daimi hizmetinde bulunmayacağını düşünüyorlar ve bunun için suçluluk hissetmiyorlar. Parisli bir annenin; “Akşamlar anne babalara kalmalı” dediğini duyuyorum. “Kızım da isterse bize katılabilir ama akşamlar yetişkinlere aittir.” Onlarda çocuklarının uyaranlara açık olmasını istiyor ama sürekli değil.