Çi pêlîstokeke sosrete ev însan. Dimeşe, dipeyive û êş dikşîne. 70 kîlo ye. Tiştekî di derheqa xwe û hawirdora xwe de nizane. Cûreyekî mekîneya kul a ye. Bennê wî hinên din dikşînin. Robotekî cangiran û bomik. Bi çi kêfxweş dibe nayê zanîn. Yên bêsînor bi tenê xeyalên wî û behremendiya wî ya êşkişandinê ye. Qefeseke ji goşt û rûhekî ku li nav rebentiyê diperpite. Laş erebe, aqil ajovanê erebê. Lê çavê ajovanê erebê girêdayîne. Hesp in yên li erebê hikim dikin. Buda mafdare. Ji bo hebûnê tunebûn divê. wê parçe bigihêje tevahiyê, da ku hesret biqede. Hemû muzîk, hemû helbest, hemû eşq. Ev kîsikê hestî, ev laşê serhildêr, ev xiroşiyên bêhişiyê wê çawa bin? Kesek heye ku dizane wê çawa bin? Qeder tim rolên ku mirov nikare bilîze li mirov dike û jê re difîkîne. Çepik yê qelpezanan.
Ne garip bir oyuncak şu insan.
Yürür, konuşur ve acı çeker. 70 kilodur. Kendisine ve çevresine ait hiçbir şey bilmez. Bir nevi ıstırap makinası. İplerini başkaları çeker. Hantal ve şapşal bir robot. Neye sevinir, bilinmez. Sınırsız olan yalnız hayalleri ve acı kabiliyeti. Etten bir kafes ve aciz içinde çırpınan bir ruh. Vücut araba, akıl arabacı. Ama gözleri bağlı arabacının. Arabaya hükmeden atlar. Buda haklı. Var olmak için yok olmak lazım. Parça bütüne kavuşacak ki, hasret dinsin. Bütün musiki, bütün şiir, bütün aşk. Bu bir çuval kemik, bu asi ten, bu aptalca endişeler ne olacak?... Ne olacağını bilen var mı? Kader hep oynayamayacağı roller yükler insana ve ıslıklar. Alkış sahtekarların.
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.