Gönderi

İnsan derin hayaller içinde kaybolup gittiği zaman bütün kelimelerin anlatmayacağı ruha karşı şimşek gibi açıldığı anda biten bir sonsuzluk gülümsemesi olmaya layık olamaz mı? Zavallı hafıza! Günden güne yok olduğunu hissettiğimiz, beden denilen şu toprak yığınının üzerinde durmadan yaşamaya çalışır durur. Hüzün veren bir bakışı senelerce anımsar. Bir sözü, bir gülüşü yıllarca saklar. Etrafında baş dönmesi verecek şekilde büyük bir hızla geçen bütün anı ve üzüntüleri hemen kaydetmeye çalışır. Bu katlanılması güç çalışma ile bütün kuvvet ve gücü kaybolunca bize ümit veren gelecek biter. Hayatımıza arkadaşlık eden geçmiş, unutma denizi içinde de yok olur. O zaman, ölüm derecesinde yaralanmış bir asker gibi bizi mezarın kapısında bırakarak, işini bırakır.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.