çocukluğumuz = kaderimiz
Gerçek anne sevgisinden yoksun kalmış olan kişiler, yetişkin yaşamında zaten genellikle katı ve hırçın olurlar. Dolayısıyla böyle bir insanın dünyasına sıcak annelik duygularını yerleştirebilmek oldukça güçtür.
"Çocuğuma kızım demek içimden geçiyor, ama diyemiyorum. Beni öpmek üzere yanıma yaklaştığında elimle itiyorum" diyen babanın, yaşamı boyunca annesinden, ne sevecen bir yaklaşım gördüğünü, ne de "oğlum" sözcüğünü duyduğunu öğreniyoruz.
14 yaşındaki oğlu için, "Bu çocuk ölse canım yanmaz!" diyen annenin, 15 yıl sonra gittiği memleketinde annesini ziyaret etmediğini öğreniyoruz.
Sayfa 15Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.