Daha önce birkaç eserini okuduğum Jose Saramago'nun tarzı beni her eserinde şaşırtmaya ve bağlamaya devam ediyor. Çarpıcı bir anlatımı var üstelik zihnin algı duvarlarını zorluyor. Klasik düşüncenin dışına çıkıyor gibi. Bu eserinde de ölümü öldüren bir anlayış var. Sanki ölüm ölmeyen bir varlık iken ölümlü bir varlığın yanında ölümü sonlandırıyor. Bu bana çok ölümsüzce geldi. Aşkın yaşanmayan tanımını hatırlattı. Ölümsüzlüğün boyutunu ölümün kendisi ile irdeliyor. Bir solukta okuduğum bu eseri tavsiye ediyorum. Bu söz kitabın mottosu bence: "Ertesi gün hiç kimse ölmedi."
