Gece, sessizlik değil damıtılmış ses demekti.Gündüz bütün sesler birbirine karışıp gürültüye dönerken, gece her ses kendi sadeliğiyle belirirdi.Çocukluğun şarkıları, ruhların iniltileri, baykuşun ötüşü.Gündüzün karmaşasında bunlar anlaşılmazdı. Acılar, özlemlerde öyle.İnsan geceleyin kendisiyle yalnız kaldığında hissederdi saf sızıyı. Erguvan ağacının yanındaki pınarın sesi karanlıkta eski ağıtları çağrıştırabilir, yıllar önce yiten sevgilinin hüznü kalbi sarabilirdi.Gündüz o yükleri taşımak kolay, insan gerçekten yalnız olduğuna geceleri inanabilirdi.
Sayfa 11 - İletişimKitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.