“Öpmüştüm seni öldürmeden önce. Öyle olacak yine- Öldürüyorum kendimi, can vermek için öpüşünde” (Sayfa 152) Eserlerinde insanlığın bütün duygu durumlarını ustalıkla işleyen

William Shakespeare'in kıskançlık ana teması üzerine inşa ettiği bir eser Othello. Buna rağmen sadece kıskançlık sınırları içinde kalmıyor Shakespeare ve dönemin politik altyapısı, bürokrasisi ve insanlar arasındaki günlük sıradan ilişkileri de aralara serpiştirerek her zamanki gibi güçlü bir esere imza atıyor. Biz modern dünyanın okurları ise bu büyük yazarı okumaya ve her seferinde şapka çıkarmaya devam ediyoruz. Venedik ve Kıbrıs’ta geçiyor öykü. Shakespeare’in İngiltere dışında sıklıkla Roma İmparatorluğu ve Venedik topraklarında geçen eserlerinden bir diğeri. Daha sonra Rönesans’ın başlayıp yeşerdiği ve günümüzde kültürün, sanatın, tarihin, mimarinin ve müziğin başkenti olan şehirlere ev sahipliği yapan İtalya’nın Venedik şehrinde başlayan öykü, Kıbrıs’ta devam ediyor ve bütün trajikliğiyle son buluyor. 1604’te yazıldığı düşünülen Othello’nun ana karakteri oyuna da adını veren Mağripli bir askerdir. Sevdiği kadın ise Venedik Devleti’nin önde gelen isimlerinden senatör Brabantio’nun kızı Desdemona’dır. Aşkına karşılık bulan Othello, sevgilisinin kendisine kaçması sonucu onunla evlenir fakat bu evlilik gerek kadının babasını gerekse de kendi dini ve milletinden olmayanları düşman gören bir zihniyete sahip insanları kızdırır. Onlardan biri ise oyunun trajik altyapısının oluşmasına sebebiyet veren Iago isimli karakterdir. Osmanlı donanmasının Kıbrıs’a doğru ilerlediği haberinden sonra adaya taşınan diğer perdelerde ise aşk, siyaset, çıkar ilişkileri ve kıskançlık gibi temalar birbirinin içine geçer ama bunların arasında en ağır basanı şüphesiz kıskançlıktır. Othello’nun sancak çavuşu olan Iago, sinsi kişiliğiyle Othello’nun aklını çeler ve eşi Desdemona’nın onu aldattığını söyler. Büyük bir aşkın yok olmasına sebep olan Iago aktif olarak herhangi bir kötülük yapmamasına rağmen, içindeki kıskançlık hissi ve askeri bürokraside yükselme arzusuyla insanları birbirine düşürür ve kendisi uzaktan olan biteni izler. Güzelliğiyle gözde bir kadın olan Desdemona’nın Othello’ya duyduğu sevgiyi “gerçek sevgi” olarak betimliyor Shakespeare. Kötü niyetli ve kıskanç bir adam tarafından ortaya atılan bir iftira sonucunda gözü dönen ve kıskançlığının kurbanı olan bir diğer karakter Othello’nun sevgisi ise gelir geçer bir sevgi olarak lanse ediliyor zira gerçekten seven bir insanın öncelikle sevdiğine kulak vermesi gerektiğinin altı çiziliyor. Salt iyilik ve dürüstlüğün yalan ve kötü niyete yenildiği, finaliyle insanın yüreğine bir yumru oturmasına sebep olan Othello, yaklaşık 420 yıl önce kaleme alınmasına rağmen günümüzde hâlâ güncelliğini koruyan etkileyici bir eser. Güncel çünkü hâlâ saf kötülükle yaşayan ve tek amacı çevresindekilere zarar vermek olan, başkalarının başarısı ve mutluluğunu kıskanan insanların yaşadığı bir dünyada varlığımızı sürdürüyoruz. Gratiano, Ludovico, Cassio, Roderigo, Emilia ve Bianca gibi diğer yan karakterlerinin çeşitliliğiyle de diyalog bakımından oldukça zengin bir oyun Othello. Shakespeare'in kendine has şiirsel diliyle yer yer karşılaşsak da, bu konuda daha zengin başka eserleri olduğunu söylemek mümkün. Düz yazı olarak okunan kısımlarıyla bir denge oturtmuş Shakespeare. Kıskançlığın aşırısının ne kadar korkunç sonuçlar doğurabileceği sonucunu çıkarabileceğimiz öykü aynı zamanda iyi sandığımız insanların içindeki kötülüklerden bihaber olduğumuz gerçeğini de su yüzüne çıkarıyor. Özetle Shakespeare, Othello ile, yine dönemindeki insanları gözlemleme gücünden yararlanarak evrensel ve ölümsüz bir imza esere imza atıyor. Othello'yu okumak

Oscar Wilde’a esin kaynağı olmuş mudur bilemiyoruz ama şiirinde şöyle diyordu kendisi: "Oysa herkes öldürür sevdiğini, Bunu böyle bilin, Kimi hazin bir bakışla öldürür, Kimi latif bir sözle, Korkaklar öperek öldürür, Yürekliler kılıç darbeleriyle!" Keyifli okumalar dilerim.