Adına 'yaşamak' dediğimiz bu uğraşı anlaşılır ve çekilir kılabilmek için önce insan denen varlığı tanımak gerekir. Çünkü insan olmanın tüm getirileri yaşamak denen olguyu meydana getirir.
İnsan, nasıl farklı duyguları, düşünceleri, bakış açılarını, felsefeleri kendi benliğiyle bütünleştirip var ediyorsa yaşam da kendisiyle beraber; hüznü, ayrılığı, acıyı, sevinci, aşkı hatta ölümü bile var etmektedir.
'Yaşamak' denilince hepimizin boğazında bir şeyler düğümlenir. Yaşamak çoğu zaman zor bir eylemdir. Bunun sebebi ise zıtlıklardan habersiz olmamızdan kaynaklanmaktadır. Her şeyin tek bir yönünü görür ve tek bir anlam çıkarırız. Çoğu zaman iyi çoğu zaman da kötü anlamlar... Tüm olgu ve olayların derinine inmez ve onu tümüyle benimsemeyiz. Bu sefer de yaşamı basite indirgemiş olur ve onu tek bir kalıpta yorumlarız.
Kısacası 'yaşama' bir pencereden değil farklı birkaç pencereden bakmamız ve bir değil birden fazla duygu ve düşünceyle yola devam etmemiz gerekir. Ölümü de bir son değil yaşamak eyleminin yenilenmiş, dönüştürülmüş bir parçası olarak görmeliyiz...
Kahramanımız Fugui, geç de olsa yaşamı kavramış, tüm yılgınlık ve acılara rağmen "Ama ben hâlâ yaşıyorum" diyebilmiş.
