Kendimi neşeli hissetme zamanıydı. Ne var ki içime bir ağırlık çökmüştü -bilinmeyen bir arzu, tarifsiz, ama yakışıksız bile olmayan bir heves. Belki de canlı olma duygusu kendini göstermekte gecikiyordu. Ve görmeden baktığım sokağa hakim penceremden dışarı sarktığımda, kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi gibi hissettim.
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.