Çocuk kitaplarının aslında sadece çocuklar için olmadığını kanıtlayan bir kitap daha... Sonunda okuyabildiğim için mutlu mutlu başlayıp üzülerek bitirdiğim kitaptır kendisi. Ancak yine de son sayfada babası da dahil olmak üzere herkesi hiçe sayması ve Portuga'yı baba olarak kabul etmesi hoşuma gitmedi. İmkanı olmadığı için birçok olananağı sağlayamaması babasının değerini düşürebilecek bir unsur muydu? O güzel ve yaramaz çocukluğu, saf sevgiyi, bu kadar hırpalanmaya karşın hala biraz da olsa hayata umutla bakmayı, o eşi benzeri olmayışı ne güzel anlatmış yazar. Bir çocuğun tüm hücreleriyle sevmesinin ne demek olduğunu okuyunca anlıyorsunuz. Yine de hala okumayı erteleyenler eminim ki benim gibi pişman olacaklar...