Ne kadar çok eleştiri alsada seviyorum ben Gülseren Budayıcıoğlu'nun kitaplarını. Tamamen bizden değil mi, içimizden yazdıkları. Çoğu karakterde kendimizden birşeyler bulmuyor muyuz?
Bir yandan karakteri incelerken onun aynasında kendimizi de sorgulatıyor. Ne hayatlar var be de dedirtiyor ve şükrüm de artıyor kendi hayatıma dair. Filmlerdeki
klişe çocukluğunuza inelim repliğinin de aslında ne kadar doğru olduğununda ispatı.
Meğer çocukluğumuzda hepimiz ne çok acı çekmişiz. ;)
