Selamlar hepinize! Bugün Gençlik Serüveni Serisi'nin 4. kitabı olan Dolunayda Açan Çiçek'i yorumlayacağım. Öncelikle söylemeliyim ki ben bu kitabı okuyalı yaklaşık 2 hafta oldu ve hâlâ etkisinden çıkamadım. Yorumu bile nasıl yazacağımı bilmiyorum. Çok karmaşık hisler içerisindeyim. Kitabın konusundan Ayçiçeği Karnavalı incelemem de bahsetmiştim yine de kısa bir özet geçeyim. Bu kitapta biz yoksulluk içinde büyümüş, bütün zorluklarla tek başına savaşmış, hayatta kalabilmek için türlü türlü fedakârlıklar yapan Çiçek karakterini ve onun mücadelesini okuyoruz. Şimdi geçelim yorumuma; Eminim ki çoğu kişinin Wattpad kitaplarına karşı bir önyargısı vardır. Sizlere bu önyargınızı kırmak için kesinlikle bu kitabı önerirdim. Gerçekleri tek tek yüzünüze çarpan harika bir eser. Okuduğum en etkileyici kitaptı Dolunayda Açan Çiçek. Her bir alıntı da kitabın kapağını kapatıp derin bir nefes alıp düşünüyordum. Kitap bizlere toplumsal sınıf ayrımını, canlılara karşı şiddeti, adaletsizliği ve daha nice konuları anlatıyor. Her bir bölüm çok büyük bir emekle yazılmış. Bunu en içten hissettim. Kitapta Fareler ve İnsanlar, Theoya Mektuplar, Küçük Prens, Oz Büyücüsü gibi birçok esere atıfta bulunulmuştu ve bu benim çok hoşuma gitti. Kitapta geçen diyaloglar beni çokça düşündürdü. Çok fazla ders çıkardım bu kitap sayesinde. Dolunayda Açan Çiçek'i okumadan önce hayatımın yönünü bu kadar değiştirebileceğini düşünmezdim. Ama hayatıma çok büyük farklılıklar getirdi. Dönüm noktam oldu 03:03. Kitabı ilk okuduğum andan itibaren Çiçek'e karşı hep bir sempati beslemiştim. Sebepsizce onu çok benimsemiştim. Yaşadıkları... Çok çok ağır şeylerdi. Okurken ben bile dayanamadım buna. Sürekli buna benzer şeyler yaşayan sokak çocuklarını düşündüm. Sürekli onlara nasıl yardım edebileceğimi düşündüm. Ayza ise okuduğum en naif, centilmen, iyi kalpli erkek karakterdi. Ona olan sevgimi hiçbir karakter geçemez sanırım. Çiçek'e yaşamın güzelliklerini göstermeye çalışması çok özel ve güzeldi. Her iki karakterden de çok fazla şey öğrendim. Son olarak Ng Kabal'a böyle bir eser yazdığı için minnettarım. Daima parla, Kabal! "Birilerinin çığlık attığı yerde, birileri sadece kulaklıklarını taktı. Herkes sokak hayvanlarını sevdiğini söyledi ama kimse onları evine almadı, çoğu evinin önüne bir kap su bırakmak için bile oturduğu yerden kalkmadı. Oturdukları koltuklar, uzandıkları yataklar hep daha konforluydu."