Evet, zorlanıyordu insan ta doruklarında yaşıyordu o zorluğu. Ama biliyordu da bu zorlukların arkasında bir mükafat olduğunu. Peki bu kadar çalışmasına değecek miydi? Bu kadar yorulmasına, kendini bu kadar yıpratmasına... Değmeyecek olduğunu bilse hiç başlamazdı ama ne değeceğini biliyordu ne de değmeyeceğini, sonuçta başlamıştı ve devam ettirmesi gerekiyordu, ailesi için, sevdikleri için ve en önemlisi de kendisi için...
#sessiz_papatya
İnsan sevilmek mi isterdi, yoksa ihtiyacı mı vardı. İnsan mıydı bir telefon açsın sesini duyayım diyen, yoksa kulağı mıydı insanın o sese ihtiyacı olan. Ve yine yalnız hisseden insan mıydı, yoksa yalnızlığa mı mahkumdu ebeden? İnsanın içiydi, kalbiydi sevgiye mahrum kalan.
Peki hakkı mıydı sarılmak, yoksa ceza mıydı ebeden sesini duyamadan uyumak. Bir insan beklerken diğerini imtihanıydı insanın, diğerinin onu umursamaması.
Bunlardan tamamen bağımsız olan o insanın onu umursamadıklarını düşünmesi peki o neydi? Ama o insan sesini duyurmuştu o insana peki diğeri, diğeri ne yapıyordu iki akşamdır onun sesini duymadan, kendi sesini duyurmadan, neden mahrum bırakıyordu kendi sesinden insanları. Haksızlık değil miydi bu şimdi o insana, o insan beklerken diğerini diğerinin onu umursamaması gibi...
#sessiz_papatya
"Ah bu erkekler! Hepsinde aynı gurur, aynı kendini beğeniş.Bizim de bir kalbimiz olduğunu, bizim de "mutlaka" isteyecek bir şeyimiz olabileceğini,bir türlü akıllarına getirmek istemiyorlar"
"Ben sana rehber değil,ancak yoldaş olabilirdim, fakat yolu ikimiz de bilmiyorduk ve birbirimize yük olmaktan,birbirimizi şaşırtmaktan başka bir şey elimizden gelmiyordu"