yandım yandım ah ki ne yandım...
Yine bir gece yeni bir gece bodrumda. birkaç kilometre ötemizde yükselen alevlerin yok ettiği yaşamları düşündükçe sinirleniyorum. İçimde büyüyen alevleri söndürmek için evde kalan son absolut'u dikiyorum kafaya. Şebo da istiyor. Dudaklarına uzanıyorum dişlerimin ve dilimin arasından süzülen buz gibi hafif böğürtlen aromalı vodkayı paylaşıyorum onunla. Çekilen acıları düşününce bu gece eğlenesimiz gelmiyor. Bir dağ başında orospuçocuklari yüzünden çıkan yangının ortasında kısılıp kalan kuşları, tilkileri, yılanları, tavşanları, sincapları... tüm hayvanları düşünüp kahroluyorum. İnsanlar umurumda mı bilmiyorum. İnsanlara dair üzüntüm samimi değil. Ayıp olmasın diye üzülüyorum sadece. İnsanlar benim hiç umurumda olmadı hiçbir zaman. İnsan sevgisini öğrenemedim. Üzgünüm bunun için. Ağaçlar ve hayvanlara ağlıyorum. Ağaçları ve hayvanları düşündükçe boğuluyorum. Bu kötülüğü yapan insanoğlu değil mi? Nasıl sevebilirim insanları. Sevmiyorum. Sevemeyeceğim de. Şebo'nun gözlerine bakıyorum. O da insan diyorum içimden. Empati ne kadar orospu bir şey. İşine gelince silah olarak kullanabildiğin işine gelmeyince görmezden gelebildiğin bir günah gibi... Bu gece eğlence yok. Oturup içicez. Oturup dumanımıza boğulacağız. Bu gece kendimi tanrılara kurban etmek istiyorum. Alevlerin içindeki tüm canlıları kurtarmaları için...
·
392 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.