İnsan bazen kendini unutur. Zayıf bir bedene sahip olduğunu unutur. Alem we zaman karşısında zawallı, kudretsiz, hiçbir şeyi olmayan we sawunmasız bir beden.. Ölümlü olduğunu we birkaç günlük ömrü olduğunu unutur. Bedeninin ruhuyla birlikte ebedi âleme gidemeyeceğini unutur. Bundandır ki insan, ebedi, kayıtsız, gurur we kudretli olma hislerini taşır. Zafer sarhoşluğunun, uzun emellerinin we ardı arkası kesilmeyen arzularının ardından, acı gerçeklerden habersizce koşar. We baskı zulmünden wazgeçmez..
Sayfa 41Kitabı okudu
··
119 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.