ilk önce güzel başladığını düşündüm. girişi, yazım şekli ilgimi çekmişti. bazı insanların yazımdan rahatsız olduğunu gördüm ama benim gerçekten hoşuma gitti gibiydi. sonra olaylar biraz daha gelişti, olması gerektiği gibi. hala güzel vakit geçirebileceğim bir çerezlik buldum diye sevinirken birden yazar ne kadar acemi olduğunu gösterdi. tekrarlar, tekrarlar, tekrarlar. karakterlerin boşlukları çok fazlaydı, bu da sürekli aynı cümleleri kurmalarına yol açıyordu. kızın tavırları, hep aynı. bir an böyle sorgular gibi oluyor ama sonra her şey yine boş boş devam ediyor. kıza karşı olan tutumlar da... komik? yine, tekrarlar halinde. sürekli aynı şeyler. kimse insan gibi davranmıyordu, tek bir şeye programlanmışlar sanki. açıklama asla yok. sonda vermek istemiş ama sona gidene kadarki merak unsurunu karakterlerde yok etmiş. bu da bana göre gerçekçiliği öldürmüş. 'birisi hasta gibi davranıyor, neden? bilmem ki, öyle işte onun karakteri.' yazarın, kızdaki yaşanan durumu aktarması çok kötüydü. bir şey oluyor o an ama ne oluyor bir tek yazar biliyor. kızın tiplemesini kurguya hiç yedirememiş ki... sanki bir çocuğun anlattığı bir hikâye okuyordum; basit basit, derinliksiz hayalini aktarıyor. güzel bir çerezlik okuyacağım diye girip yüz sayfa sonra göz devirmeye başladığım bir kitap oldu. okuması rahatsız etmedi, aktı ama-- beklentim olmasa bile girişi ile ilgimi çekip sonra beni hayal kırıklığına uğrattığı için üzüldüm açıkçası.

Shatter MeTahereh Mafi · Harper Collins · 20181,422 okunma

·

102 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

bizâr