Yaşlı adam uzun zaman sonra adım atmıştı dışarıya. Keskin hava ile de o an yüz yüze gelip irkilmişti.O keskin hava unutturmuştu sonsuz gökyüzüne olan kırgınlığını. Aklına, eski paltosunun cebine soğuktan buz tutmuş ellerini koyma fikri geldi. Belki az da olsa bu ayazın kasvetinden kendisini koruyabilirdi. Peki ya bu hiç değişmeyen bitkin gökyüzünden? Belki de sadece ona karşı mavi değildi bu gökyüzü.
Bütün bunları aklından geçirirken, ağır ağır adımlar atıyor, sokakları, caddeleri geçiyordu. Bazen bomboş bir kalabalık ile yüz yüze geliyordu. Bazen ise ,kalabalığın içindeki boşluk ile...
Düşüncelerinde yaşam süren bu his, ellerini donduran bu soğuktan daha güçlü ve rahatsız ediciydi. Tıpkı soğuktan donmuş bir çift eli sıcak suyun altına sokmuş gibi...
Ve yaşlı adam yürüdüğü yolun sonuna gelmişti. Durdu ve gülümsedi. Gökyüzüne olan kırgınlığını ve kalabalığın içindeki boşluğu sokabileceği eski bir palto cebi bile yoktu...