1800’lü yılların sonunda Henri Matisse tablolarını, tüpten çıkmış gibi çiğ ve bağıran renklerle, yani görselliği olduğu gibi kullanarak yaptığında onu kimse anlamamıştı.
Claude Monet , bir günbatımını kendisinde uyandırdığı izlenimleri, duygusal izleri yansıtarak “Impression” u yaptığında hakim olan sanat anlayışının hışmına uğramıştı.
Sait Faik de tıpkı bu iki sanatçı gibi, toplumsal gerçekçiliğin tüm sanat dallarında hakim olduğu bir zamanda toplumsal sorunları değil, oturup bireyin toplum içindeki hallerini, kimilerine göre fovist, kimilerine göre izlenimci, ama illa ki kendi gibi yazacak kadar özgündü .
Ve 
Sarnıç . İlk baskısı bin tane yapıldı. Sadece 150-200 tane satıldı. Sarnıç’ın kapak resmini yapan ressam Agop Arad’ın dediğine göre bu baskının bitmesi 20 yılı buldu.
Sarnıç , servi gölgesinde on altı öykü. Sıra sıra, uzun uzun serviler.
Ve kesilir birgün serviler, kokuları İstanbul’u, Adaları, Gülhane Parkı’nı, Galata’yı, hatta gider Marsilya’yı sarar. Üzerinde koz helvacıların, şıracıların, bozacıların uyukladığı, aralarında çocukların saklambaç oynadığı, kenarlarını baldıranların sardığı mezarlıkları sarar, bütün ölüleri ayağa kaldırır. Tıpkı Sait Faik’in öyküleri gibi. Bir kitabı kapar, bir müzik sesi duyar gibi olursunuz.
Söz konusu 
Sait Faik Abasıyanık ise , doyumsuz okumalar..
··
1.188 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.