Dün iş görüşmesi için gittiğim dershanede eşim beni bizimle aynı dili konuşan bir eğitimciyle tanıştırdı.
Eşimin yanında ondan duyduğum güzel şeylerin gururumu okşaması bir yana, söylediği sözlerden biri yer etti aklımda; "atanamayanlar yok, atamayanlar var, atamıyorlar çünkü kimse eşit şartlarda yarışamıyor."
Haklı, buradaki kalifiye kesimin çoğu işsiz çünkü mülakat var, çünkü liyakat yok.
Dün heyecanla bu görüşmeyi anlattığım arkadaşım, "ben zaten senin işsiz olmanı kabullenemiyorum, hayatımda bir kitabı bile bitirmedim ama kocaman bir araştırma hastanesinde çalışıyorum, okuduğun yüzlerce şeyin karşılığını alamamana çok içerliyorum" dedi.
Okurken bir karşılık beklemediğimi belirterek sözlerime son verirken eşimin söyledikleriyle de kapatıyorum iletiyi "evet olacak gibi, bazen olur da... Ama sonra sen mutlu olmayabilirsin, onlar senden memnun kalmayabilir, işine son verilebilir, bu senin bilgisiz ya da beceriksiz veyahut kötü olduğunu göstermez. Sakın üzülme."
Bu böyle, eşit değiliz, iyiye de kötüye de sahibiz.
Bazılarımız ikisinden birini daha çok barındırıyor sadece.
Biziz işte...
Yok ötesi bence.
Bu durum çok acı verici ve hiç adil değil
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.