Nermin Yıldırım - Dokunmadan
Nermin Yıldırım’ın okumuş olduğum ilk romanı oldu, “Dokunmadan”. Emin olun son kitabı olmayacak çünkü yazarın diğer kitaplarına karşı içimde büyük bir merak var. Nermin Yıldırım’ın kalemini ben çok sevdim.
Dokunmadan’ı yorumlayacak olursam: Kitabı okuyan arkadaşlarımdan aldığım görüşler ve internetten yapmış olduğum araştırmalar doğrultusunda ilk sayfalarda sıkılacak ve daha sonradan akıcılık kazanan bir kitaba başlayacaktım. Buna hazırlamıştım kendimi. Fakat hiç de öyle olmadı. İlk cümleden itibaren beni içine çeken bir kitap oldu. İlk cümlesi, “Öleceğimi öğrenince çok şaşırdım.” olan bir kitap, sizde merak uyandırmıyor mu? Ya da benim meraklı bir yapım olduğu içindir belki, bilemem.
Yapılan betimlemeler, psikolojik tahliller vs. beni bambaşka bir dünyaya götürdü. Ben kitaplarda yer alan betimlemeleri gerçekten çok severim çünkü okuduğum cümleleri zihnimde canlandırmama yardımcı olurlar. Bu kitapta da çokça betimleme vardı ve benim için artı yönde bir etki yarattı.
Size şok etkisi yaratan eserleri seviyorsanız eğer bu kitap tam size göre. Örneğin, kitap başlarında anlatılan olaylar birkaç sayfa sonra açıklaması ile anlatılıyor ve sizin aklınıza gelen çoğu tahmin yok oluyor. Şahsen benim için öyle oldu. Mesela Adalet’in hayali arkadaşlara sahip olduğunu biz sonradan öğrendiğimiz için Adalet, bize bunu anlattıktan sonra bir boşluğa sürüklüyor bizi. Kitabı okurken, birkaç dakika kitabın kapağını kapatıp okuduğumu sindirmeye çalıştığım zamanlar oldu. Hatta bunu çoğu kez yapmış olabilirim. Adalet, olabilecek her ihtimali sıralarken nefesinizi tutup öyle okuyorsunuz kitabı. Daha sonra gerçek, acı verici bir şekilde vuruluyor yüzünüze.
Kim ne derse desin, kurgusu çok güzel bir kitaptı. Çoğu cümleyi çizdim. Rahatlıkla bu kitaptan çokça alıntı çıkardığımı söyleyebilirim. Alıntıları bol kitaplar benim için her zaman özeldir.
Açıkçası kitabın böyle bir sonda biteceğini hiç düşünmemiştim. Bu kitabın sonunu değiştirebilmeyi çok isterdim. Bitmesin diye yavaşça okuduğum, bitmesini hiç istemediğim fakat yine de bir solukta bitirdiğim bir kitap oldu. Dokunmadan romanı, içimde acı, biraz hüzün ve ufak da olsa bir tebessümle beni bir boşlukta bırakıp gitti.
Kitabı okurken ben gerçekten çok etkilendim. Adalet yaşadıklarını anlatırken onunla ağlayıp, onunla beraber güldüm. Adalet’i, onun Hülya’yı sevdiği kadar çok sevdim. Sadi Seber ile olan samimi, iç ısıtıcı konuşmalarını çok sevdim. Sadi Seber’in Adalet’e olan desteğini ve sevgisini çok sevdim. Ama tabii ki aşk, iki kişilik bir oyundu ve aşık olan ilk kişi bu oyunu kaybedecekti.
Adalet’in de dediği gibi, bir hayatınız daha olmayacak, bu hayat sizin, bir daha bulamayacaksınız.
Güzel yaşayın.
Dokunarak.
Keyifli Okumalar! :) 
