Vakti karanlık, şehrin tam ortası nefesimi duyuyorum; nefes nefese.Altı kuşak bağladım belime.
İnsan değişmeye saçlarından başlarmış. Düşünceler yoğunlaştıkça saçlar da beyazlarmış. Siyah tele hasretliğimdendir sakal bırakışım.
Doksanlı yıllar ile seksenli yıllar arasında kalma savaşı verirken bir apartmanın en üst katında balkondan aşağı sarkmış hayallerim ile büyüdüm ben. Baba nasihatlerinin altını çizmediğimdendir zorluklara karşı duruş bozukluğum. Gardımı aldığım her savaşın malubu bendim. Ve asla kaybettiklerimi kazananlarla değişmedim.
Altı kuşak bağladım belime yıllar ilerledikçe.
İçimden konuşmaya başladığımı tuzluğu uzatmadıklarında anladım. Sessizliğin kabullenmek olduğunu halı desenleri öğretti bana. Süper güçlerimin olmadığını okulda değil babamdan yediğim tokatla anladım. Oysa daha altı yaşındaydım.
Zaman geçer zaman hep geçer. Büyüdüğüm yıllar arasında kayboldum. Fosforlu kalemlerle anılarımı çizdiğimi sandığım renkler, karanlığı gördüğü anda silindiler. Diz yaralarım, çocukluğumun son kanıtıdır.
Altı kuşak bağlamıştım belime. Altıncı yaşımı arıyorum.Fazladan var mı sizde?
Cihat İNCE