Hep ötelerden,
Satır aralarından bakardım gözlerine.
Ve gözlerine bakmak,
Şiir okumak gibi,
Şarkı dinlemek gibiydi.
Hem nağmeli hem de ahenkli.
Ve hüzün doluydu gözlerin.
Baktıkça bakardım,
Baktıkça bana geçerdi hüznün.
Baktıkça hüzünlenirdim.
Ne derin bir hüzün gözlerindeki,
Bir mahkum kadar yalnız,
Bir öksüz kadar kimsesiz,
Ve bir ölü kadar soğuk.
Daha fazla dayanamazdım bakmaya.
Sonra eğerdim başımı, sessizce.
Bir titreme tutardı beni,
Kendime gelirdim ve biterdi rüyam.
~Mazlum Kara~