" Dünyada kader denen bir şey varsa o da benim birkaç saniyelik tereddütümdür. Çünkü ondan sonrası bir riyaziye muadelesi kendiliğinden olan biten şeyler, ilk adımın bir ötekini ve daha ötekini doğurmasıdır. " Tanpınar bu yeri karalamış olsa da Suat'ın intiharını ve dolayısıyla bu intihar mektubunun yazılmasının başlangıcı bence bu yerdir. Bu kitabı okurken huzur eserine döndüm. Gece içimi huzursuzluk kapladı. Ne kadar sevsem de bana böyle bir etkisi vardır. Mümtaz'ın içinde yaşadıklarını unutamıyorum. Suat mektupta Mümtaz hakkında şu cümleleri belirtiyor : "Sen insanlığın asıl tecrübesinden gafilsin! Açlığı, sefaleti bilmiyorsun. Yanlış anlama, bütün hayatından sıkıntı akıyor, fakat tabiatın, terbiyen onu görmeye müsait degil." Mümtaz tam olarak da böyle. Biraz hayallerle yaşayan, yalnızca güzellikleri gören ve bu güzellikleri kaybettiğinde erişememenin hüznünü yaşayan birisi. Oysa başka güzellikleri tatmamış, tanımamış. Bu yüzden Nuran'a beslediği aşktan ziyade onu iç nizamı yerine koymasıdır. Yoksa Nuran ile başlayan bu aşk eylemi Nuran ile son bulmaz, bunalıma girmezdi. Bir iç nizam olayı söz konusu. Eserde Mümtaz'dan ziyade ihsan'ı beğenirdim fakat bu eser bana gösterdi ki İhsan etten kemikten birisi degil idealist bir ruh. Her olaya mantıksal açıdan bakmakta. Ne Mümtaz gibi duygusal yaklaşmakta ne de Suat gibi nihilizm bulundurmaktadır. Huzur romanını bir kenara bırakırsak bu eserin huzur da olmamasının nedeni büyük ihtimal Mümtaz'ı gölgelememek için." Bir de Suat'ın gözünden bakın" der bu eser bize. Fakat Handan İnci kitabın başında Suat'ı farklı bir karakter olarak degil Mümtaz'ın "öteki beni" olarak almakta. Oldukça ilginç ve begendiğim bir yorum. Zıtlıklar bir bütünü oluşturmakta. Son olarak bu eserle birlikte bakış açım degişti. Mümtaz'ın karakterini daha çok begendim. Evet Mümtaz karakteri pek eserde geçmese de Suat'ın kendi ve çevresindekiler için tahlillerini begendim ve bu nispetle yola çıkarak bunu söylüyorum.Onun dışında ben eserde ki aydın kavramının İhsan oldugunu düşünürken bu eseri okuduktan sonra Mümtaz olduğu kararına vardım. İhsan dedigim gibi idealist bir ruh. Aşırı mükemmeliyetçi. Oysa bu insan tabiatına ters. Evet huzur romanında İhsan daha agır bassada Tanpınar Mümtaz'ın maceralarının devamı niteliginde bir eser daha koymak istemiş. Kim bilir belki de Mümtaz kendini orada bulacak ve birisine ihtiyaç duymadan iç nizamını da bulacaktı. Nihayetinde kendini doguracaktı...

Suat’ın MektubuAhmet Hamdi Tanpınar · Dergah Yayınları · 2018593 okunma

·

125 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fatma Nur