Nazilli’de bir eski Konak, Anayurt Oteli. Bir numaralı odasında doğar Zebercet. Ve Anayurt Oteli’nin dışarıdaki dünyayla, dışındaki insanlarla asgari bir ilişki dışında bağı yoktur. Kendi dünyasında eskimekle muvaffaktır.
Gecikmeli Ankara treniyle gelen kadın otelde bir gece kalıp ertesi gün gene geleceğini söyleyip gidince dünyaya açılır Zebercet. Kadının geleceği güne hazırlar kendini. Berbere gider, bıyıkları kestirir, yeni giyitler alır. Bir umut!
Kadın, geri geleceğim derken sana geleceğim dememiştir demesine ama olsundur. Bir otelin kapısına sıkışıp kalmış Zebercet’in belki de hayatında yaptığı tek anlamlı şey birini beklemektir çünkü.
Gecikmeli Ankara treniyle gelen kadının geri gelmesi de gecikir. Kadının kaldığı oda Zebercet’in bilinçaltına dönüşür. Beklemek Zebercet’in çocukluktan getirdiği baskıların yarattığı ruh haliyle şekillenen melankolik, temkinli sıradanlığını altüst eder.
Zebercet’in hayatı..Dümdüz bir ovanın üzerinde bir tren rayı..Soylu, gölgelenmiş hikayelerin grisinden çıkıp gelen, Anayurt otelinin önüne gelip oracıkta biten bir tren rayı. İlerisi yok. Kim bir tren rayında aynı yolu gidip gelir ki. Delirmez mi insan? Gidecek yeri olmadığında? Yolu olmadığında? Yarını olmadığında? Delirir Zebercet. Ya da artık içinde sakladığı deliliği çıkıverir ortaya.
Hayatı cinsel fanteziler üzerine kurulu belki zoofili, nekrofili, belki latent eşcinsellik, Oedipus kompleksi arası gidip gelen ihtiras rüzgarları onu bir ipin ucunda sallandırır. Tıpkı 
Aylak Adam ‘ın C’sinin korkuluksuz, sallantılı bir köprüde yürümesi gibi.
Bu kitabı okumadan önce bir otelin kişilik sahibi olacağını hiç düşünmezdim. Anayurt oteli kişilik sahibi bir otel. Kasvetli, soyluluğun altında ezilmiş, zamana sıkışmış, yalnızlığı, onu terk edip gitmeyen güçsüzlüğüyle dikili kalmış, vazgeçilmiş bir kişidir Anayurt Oteli. Ve Zebercet, hapsedildiği kimliğe tek karşı koyuşu kimliksizlikte bulmuş, o kimliksizliğin, bir şeye tutunamayışın içinde, tıpkı doğduğu otel gibi kasvetli bir boşluğun içinde asılı kalmış biri.
Sonuç olarak:
*Toplumun, ailenin, çevrenin baskısı altında sıkışan, sıkışınca içinden çıkanlarla başedemeyen, kendi olamayan, bocalayan bireyin sancılarını en iyi şekilde işleyen enfes bir kitap.
Okunmasa eksik kalır.
*Edebiyatımızda postmodern romanın temellerini atan 
Yusuf Atılgan ,gerek bilinç akışı tekniğini kararında kullanması, gerek farklı anlatım biçimlerini kaynaştırabilme becerisiyle çok değerli bir yazardır. Anlattığı her şeye karakter kazandırma yeteneğine alkış tutmamak imkansızdır. Sözgelimi normal koşullarda nefret edeceğimiz Zebercet karakterini hayatımızın ortasına bırakmayı başarmıştır.
Değeri bilinmese ayıp olur.
Keyifli okumalar..
··
3.704 görüntüleme
Her incelemenizi keyifle okuyorum 😊 Çıkarımlarınız öylesine isabetli ve yerinde ki... Filmini izlediğimde ben de Zebercet karakterinden nefret etmiştim. Yusuf Atılgan muazzam bir kalem, keşke daha cok yazabilseymiş. Lütfen hep yazın, keyifle.. sevgilerimle... 🥰💐
Çok teşekkür ederim 
Leman Altıner . Ne tesadüf, tam da şimdi filmini izleyip Zebercet’ten nefret ediyorum😂. Yusuf Atılgan’a yaptığım övgüyü Ömer Kavur’la bölüştürüyorum.🌸🌺🙏
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.