Allah şehirleri fethedenleri değil, gönülleri fethedenleri unutturmaz.
yaşamak demekti esasında ölmek. Yavaş yavaş ölmenin adına "yaşamak" denmişti.
Çocuklar bu dünyanın masumları...
"Biz dahi çocukluğumuzda mı masumduk? Yahut masum olduğumuz vakit çocukluğumuza mı denk geldi?"
İnsan ağlayınca dökülüyordu gönlündeki hüznün taneleri.
Belki de bütün yollar yanlız yürünmek içindi.
Her garip kalmışın bir hamisi, her kimsesizin bir kimsesi vardı.
Sayfa 336Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.