Gecenin yalnızlığında bir karaltıyım. Dört tarafım kapalı. Kaçıncı yaşamımı tabutsuz gömdüğümü anımsamıyorum.
Sıvası dökülen duvarlara çarpıyor bakışlarım. Sabahı uzak geceler boyu gözyaşlarıyla nasıl ıslandığını anlatıyor suskunluğu. Can noktasına ufak bir güneş doğuyor. O ışıkta camı kırılmış çerçeve var gücüyle sarılıyor içindeki gülümsemeye. Tüm odayı, hayatı ayakta tutuyormuşcasına..
Üşüyorum bakışlarımın düşüncelerime değdiği tüm yerlerimden. Üzerimdeki battaniyenin ise beli bükük yıllarından. Şöyle bir dokunuyor tenime, ağırlığını hissettirmeden. Acıyorum böyle zamanlarda en genç umutlarımdan.
Beklemekten yorgun düşmüş pencere pervazları soyunmuş en güzel çiçeklerinden, renkleri ihtiyarlamış saksıya sırt çevirmiş.
Küskünlüğü kimedir bilinmez.
Titreyen alevler ağlıyor veda ederken.. Cılız haliyle son kez sarılmak istiyor sanki odanın tüm köşelerine.
·
269 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.