Tuğba
@Mairuh
123 okur puanı
Eylül 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
Beyazdım
Bir kefeni andırıyor tenim
Tane tane topraktı yüzümdeki çiller..
Kaldırım kenarında bir çiçeksin
Pembe pembe tutunmaya çalışan
Titrek kalbin, çırpınıyor ayaklar altında
Duyulmuyor kokun
Seni çok sevenler buket buket taşıyorlar ölüme
Gözleri kör rengine
Soğuk toprak kadar kıymeti yok solgunluğunun
Nefesimde elleri var kaba saba acıların
Bir sağındayım, bir solunda, önünde ardında
En karanlık anlaşılmazlığın..
Okur Takip Önerileri
... ardından yeniden elini tuttum ve hem kahverengi hrm de gri tonların hakim olduğu bu odayı, yıpranmış perdeleriyle bu sade yatağı, eski moda bir tuvalet takımının bulunduğu o masayı, şiltesi lekelenmiş o sıradan kanepeyi uzun uzun izledim. Bu mekanda ne müthiş bir şiirselliğin, kendisi adına lükse aldırmazlığın ne derin izleri vardı!
Sayfa 121Kitabı okuyor
Güvercin oluyorum bir gece vakti..
Kanatları altında canı pahasına yaşamları koruduğu..
Titriyor, korkuyorum..
Az sonra çaresiz yürüyen bir adam oluyorum..
Tüm kaldırım taşlarını ezbere bilen,
Yine de bir yol arayan..
İlerliyorum..
Işığı yanan bir eve giriyorum.
Kör saatlerdi hani diyorum?
Ağrılar içinde kıvranıyorum.
Yatağında hıçkırıklara
Bir akşam vakti yürürken dikkatimi çekmişti
Pembenin en bebek tonuyla gülümsüyor
Diken diken meydan okuyordu
Buna bir titrek kalp ne kadar dayanırsa o kadar dayandım
Telaşlı adımların kurbanı olan çocuksu bir hüzünle yıkandım baştan ayağa
Üşüyen dallarına asmak istedim kendimi
Öyle çaresizdim bir akşam vakti
Tuğba tekrar paylaştı.
Yapayalnızlığımı, kimsesizliğimi, anlaşılmazlığımın pençesinde kıvranışlarımı nereye gömebilirim.. Hangi toprağa sarmalarım..
Bazı saatlerin atan bir kalbi vardı
Üşüyen yanları,
Titreyen anıları
Bazı vakitlerin
Kanayan yaraları olmalı..
Tuğba tekrar paylaştı.
Beynimin içinde her gün dirilen cesetler var. Çürümüş etleri ve, kuru kemiklerine aldırmadan uzanıyorlar sabahlarıma
Konuşmalarıma sızıyor bazıları. Hınzır bir gülüş savuruyor. Yeni doğmuş düşüncelerime topraklarından savuruyor.. Hatta şöyle bir üzerine eğilip yaşamlarından üflüyorlar.
Aklımın koridorlarından sızan su sesi, adımlarını bastırıyor kimi zaman.. Uzaklıklarını fark etmek güçleşiyor.
Küçülüyorum..
Ruhumu bedenimin en derinlerine sıkıştırmak zorunda kalıyorum böyle zamanlarda.
Aptalca biri, gördüğünü, duyduğunu ima ediyor.. Dokunduğunu.. Kokusunu bildiğini..
Bir kaç yaşam öncesinde kalan bedenle sarmalandığını.. Gülemiyorum. Öylece yılları kovalıyorum gözlerinde..
.. :Bu yaralar ya kişilik yapılarının sonsuz kıldığı ve ölüme mor bereleri silinmeyen bir karşı darbe indiren, gerçek, hüzün verici tutkular ya da sonsuz vedalaşmalar gününde yüreği yavaşça donduran ve gözyaşlarını kurutan gizli kinlerdir.
Sayfa 91Kitabı okuyor
-Tamam, o zaman, insanın Tanrı için yaptığını ben de sizin için yapacağım.
Sayfa 84Kitabı okuyor