Beynim bütün ilişkisini koparmıştı dünyadan, ne yaşamın tadı, ne ölümün korkusu... Tam bir duygusuzluk içinde, tam anlamıyla taş kesilmiş gidiyordum. Beynim birden uyanır, birden eski anılara döner, birden yeniden dünyaya bağlanırsa diye ödüm kopuyordu. Ve ölmeden ölmüş, öyle gidiyordum ölüme. Anısız, duygusuz, düşüncesiz, bomboş, tıpkı bir ceset gibi...
··
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.