Livaneli’yi genel olarak çok seviyorum ve bütün kitaplarında tarifsiz bir akış, heyecan ve zevk duyuyorum. Bunun sebebi ,belki, yazılarının sade anlatıma sahip olması veya çok samimi anlatımları olması olabilir. Bu kitabı da su gibi gitti... Genel olarak olay şu; ütopik bir adada her şeyin, emekliye ayrılan başkanın adaya ayak basana kadar, kusursuz güzellikte olduğunu başkanın adaya ayak basmasıyla yaşanan felaketleri konu edinmektedir. Her günü sakin ve huzurlu geçen adada artık ne sakinlik kalmıştır ne de huzur kalmıştır. Başkanın yaydığı genelgeler, seçilen kurul üyeleri, yapılan toplantılar ve alttan alttan yok olan bir ada... Başkan anarşik bir toplum olduklarını dile getirerek halkı mantıklı ve yürekli konuşmalarıyla zayıflatır ve ince ince tehditlerle kendi yoluna getirmeye çalışır ama tabii ki kahramanlarımız bu durumdan pek hoşlanmazlar. Martılara savaş açma düşüncesiyle saçmalıklarına başlayan başkan, deli bir tutkuyla ada halkını yönetmeyi hedefler ve her çıkan sorunun sahibi kendisi değilmiş gibi çözümlerine de ulaşamaz. Kahramanlarımız halkın gözünü açmaya çalışır fakat halk onları dinlemez aksine kötü gözle bakarlar. Kitabımızda bir de bakkalın engelli çocuğu vardır... Şimdilik bu kadarını bilseniz yeterli olur bence... Açıkcası distopyalar beni biraz streslendiriyor ama yine de okumayı çok seviyorum ve burada bir distopyadan fazlasının yattığını biliyorum... Bu durum hiçbir Livaneli kitabında şaşmaz... Susturulmaya inat susmayan bir yazardır Livaneli. Çok severim kendilerini, kalemine sağlık ️

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201351,6bin okunma

·

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Deniz